BİR KÖPEĞİN GÜNLÜĞÜ…
Biz 7 kardeştik. Kuytu, karanlık, izbe bir yerde dünyaya geldik. Gözlerimizi hayata açtığımızda annemin zayıf ve çelimsiz karnına yapışır, sütünü emerdik. Annemin o sıcaklığı ve kokusu dünyadaki en güzel şeydi. Diğer kardeşlerimle beraber şakalaşır, birbirimizi olmayan dişlerimizle ısırmaya çalışırdık. Annem arada sırada kalkıp, sokaklarda yiyecek toplamaya giderdi. Biz orada çaresiz ve tek başımıza onu beklerdik. Bazen bizi fark eden insanlar, kucaklarına alır, sevdikten sonra tekrar bizi orada tek başımıza bırakıp çekip giderdi.
Yaz bitip, kış mevsimine girmiştik, havalar iyiden iyiye soğumaya başlamıştı ve biz annemize sokularak birbirimizin nefesiyle ısınmaya çalışıyorduk. Hava o gün çok soğuk ve yağmurluydu, o kadar şiddetli yağıyordu ki, sığındığımız yere de yağmur gelmeye başlamıştı. Annem titriyordu ama üzerimize kapanıp, bizleri ısıtmaya çalıştı. Patisiyle de bize sarılıp, dış dünyaya karşı korumaya almıştı. Zaten annem geceleri uyumaz, dışarıdan gelebilecek tehlikelere karşı bizleri korumak için uyanık durmaya çalışırdı.
Zorlu bir hayatı, ailemle birlikte yaşadık. Bazen aç yatıyorduk, yıldızları seyredip uyurken o gün de ölmediğimiz için kendimizi şanslı hissediyorduk. Her türlü fedakarlığı yapan annem, bazen sokakta şiddete maruz kalıyordu. Güzel elbiseli, şık insanlar, yanından geçip giderken, sanki dünya sadece onlarınmış gibi annemi oradan kovuyorlardı. Sevgisiz, vicdansız ve şımarık bu insanlar yüzünden annem gün geçtikte zayıflamıştı. Yürürken arka ayağı aksıyor, neredeyse bir deri bir kemik kalmış, zayıf ve güçsüz vücudunu ayakta tutmaya çalışan bacakları ise titriyordu. Bize acıyan bazı merhametli insanlar, akşamdan artan yemeklerini önümüze atıyor, onlarla yaşam mücadelesi vermeye çalışıyorduk.
Birkaç yıl sonra büyümüştük, annemizin gözümüzün önünde eriyip bitmesini izleyerek… Televizyonlarda sahipsiz sokak hayvanlarının toplanıp, barınaklara götürüleceğini duyduk. Üstelik orada sonumuzun ne olacağını da bilmiyoruz. Annem biraz daha yaşlandığında veya hasta olduğunda bir iğne ile sonsuza dek uyutup, bizlerden ve hayattan koparacaklar. Kısacası annemi öldürecekler biliyorum. Sonra sokakta kalmış, sahipsiz diğer köpeklere sıra gelecek. Ve tabi ki en sonunda da kardeşlerimle birlikte, bizi de bir iğne ile öldürecekler. Bizler yeryüzünde ufacık bir alana sığıyoruz ve hiçbir kimseye karşı da bir zararımız yok.
Şimdi annemin gözlerinin içine bakıyorum. Sessizce ağlıyor, hissedebiliyorum. Ölmekten değil, bizleri tek başımıza bırakıp gitmekten korkuyor. Tek suçumuz diğer cins köpekler gibi güzel olmamamız ve sahipsiz olmamız.
Bekliyoruz, ölüm her geçen gün bir adım daha yaklaşıyor bize. Bırakın kendi ecelimizle ölelim, belki annem de iyileşir ve onun kolları altında, sıcaklığını duyarak, birkaç mevsim daha görme şansımız olur.